İnsanların vefasızlığında mı sevgi
Yoksa cehaletin boyunduruğuna mı asılı kaldı
Bir kalp üşümesi mi hissettiklerim
Yoksa aşkın gözyaşı mı sessizce akıp giden?
Şarkılarda arasam/ Notalara dokunsam/
Aşkın sesini duyabilir miyim?
Acıyla yoğrulan yürek / Ölüm ile bir olan yalnızlık/
Kime ne anlatabilir ki…
Evet, Kasımpatım; geldiğin günü hatırlıyor musun? Ne açacak bir tomurcuğun vardı, nede bir goncan vardı koklanacak. Onca güzel çiçeğimin arasında öyle masum duruyordun ki; içim burkuldu. Ama bu halinle bile masamı süslemeyi beceriyorsun ya çocuğum olmasa da sana bebeciğim diyesim geliyor. Bak altını da bezledim, utanmasam koynuma alıp emziresim bile geliyor. Nereden aklıma geldi bilmiyorum ama çayımı yudumlarken kendimi senden alamıyorum… Sen ise “ hadi öyle bakıp duracağına bir öpücük konduruver tomurcuklarıma” diyorsun. Bende hiç üşenmeden kalkıp en özel öpücüklerimi konduruveriyorum ışıltılarına… Bir tomurcuğunu okşasam diğerleri “beni de / beni de sev” diye can atıyor. Hepinizi tek tek öpüyor ve adeta bir bebeği sararcasına defalarca okşuyorum.
Sahi ya kokunu içime çekerken yeni doğmuş bir bebeğin kokusunu hissettiriyorsun. Bilirsin nasılda misler gibi kokarlar, nasıl da o topiş elleri ve ayakları ile kendilerini zorla da olsa sevdirirler. Gerçi hangi kokuyu alırsam alayım o bebeğin kokusunu bulamıyor ama koklamaktan da asla ve asla vazgeçmiyorum.
Evet, bebeciğim bana yaşattığın bu muhteşem duyguların ardından; dünyanın ne kadar güzel, ne kadar anlamlı ve ne kadar yaşamaya değer olduğunu daha iyi anlıyorum.
İşte böyle Kasımpatım; biliyorsun ki benim için Kasımlar doğmaktan çok ölmek anlamına geliyor, ama ben yeniden doğmak adına bu Kasımda ölmek yerine doya doya koklanıp, doya doya öpülmek hatta ve hatta çılgınlar gibi sevilmek istiyorum.
İşte ben her şey gibi Kasımpatımı da çok ama çok seviyorum. Sevgi varoluşun, sevgi gülüşün, sevgi mutluluğun kaynağı. Var olduğumu inkar eder, gülüşümü küstürürsem mutluluğu paylaşamam. Daha doğrusu yaşasam da ben olduğumu göremem.
Sevgiyle ve dostlukla kalın…
