Bülbül ne yatarsın, bahar erişti?
Ulu sular bulandığı zamandır.
Kat kat olup gül yaprağa karıştı,
Yine bülbül kul olduğu zamandır.
Yine bahar oldu, açıldı güller,
Figana başladı yine bülbüller.
Başka bir hâl olup açtı sümbüller,
Âşıkların del’olduğu zamandır.
Yine bülbül bilir gülün hâlinden,
Yeter, deli oldum yârin elinden.
Aşıp aşıp gelir yayla belinden,
Yârdan bize gel olduğu zamandır.
Yine geldi türlü baharlar, bağlar,
Bülbül figan edip hasretle çağlar.
Türlü çiçeklerle bezenmiş dağlar,
Ulu dağlar yol olduğu zamandır.
Karac’oğlan der ki: Geçti çağlarım,
Meyve vermez oldu gönül bağlarım,
Aklıma geldikçe durmaz ağlarım,
Gözyaşlarım sel olduğu zamandır.
KARACAOĞLAN
