ALTIN KAFES İDİ BENİM DURAĞIM

Altın kafes idi benim durağım,
Dost elinden yaralandı yüreğim.
Evvel yakın idim, şimdi ırağım,
Felek beni nazlı yârdan ayırdı.

Dostumun yaylası çayır, çimendi,
Şu şirin dillerden ikrarın verdi.
Yeminler eder de ayrılmam derdi,
Felek beni nazlı yârdan ayırdı.

Kumaş olam, arşın arşın yırtılam,
Köle olam, çarşılarda satılam.
Vadem yetmedi ki, ölem kurtulam,
Felek beni nazlı yârdan ayırdı.

Karac’oğlan der ki: Yanam, alışam,
Akam gidem şu sulara karışam.
Yol başına gelmiş varam danışam,
Felek beni nazlı yârdan ayırdı.

KARACAOĞLAN