Yarım saattir onu dinliyorum. İşte söyledikleri:
“Ne büyük bir özlem çocukluğum, gençliğim, ne korkunç bir şey onları yitirişim ve onların bir daha geri gelmeyecek oluşu!..
Dayanılır bir şey değil annemin ölümü!..
Dayanamam çocuklarım ölürse, bin kez dayanamam kocam ölürse!..
Bir savaş, binlerce insanın öldürülmesi, yaşamak ne utanç!
Göz göre göre bir hayvanın, bir çiçeğin öldürülüşü!..
Ya türküler silinse gitse bir anda dünyadan!..
Ya yirmi yıldır giydiğim pijamamı kocam çöpe atıverirse!..
Ya gözlerime bir şey olur da seni göremezsem, ya da tersi olur sen beni göremezsen, nasıl dayanabilirim buna!..
Ya bir gün Göksu kurursa, bunda benim de payım varsa!..
Ya dev bir aşkım tepetaklak yıkılıverirse, ya dev bir aşkım karşılıksızsa!..
Beş metre toprak için beş kardeşimle küssem, beş lira için bir arkadaşımla beş kavga etmişsem!..
Yaşamak işte bu diyerek aşkla sarıldıklarımı yitirmeye nasıl dayanabilirim!..
Kolay mı yaşadıklarımla yaşamadıklarımın tartılması?..
İnsanın açtığı yaralara ve haksızlıklara dayanamama insanlığı benimkisi!..
Bunların hepsi birer ağırlık. Ve insan olmam yetmiyor bu ağırlıkları kaldırmama. İnanınki yetmiyor. Ve ille de insan olmamdan daha yüksek bir şey gerekiyor bana!
Sevgiyim ben, umudum, bilincim, el uzatanım, ilkbaharım, bütün mevsimlerim, ama utananım da!..
İnsan olmayı kaldıramıyorum ben…
Dünyanın en ağır yüküdür insan, ve de tüm dünya, doğa, taşıyamıyorum kini, kanı!..
Evet, bütün bunların yanıtı, “insan olmamdandır”, “insan olmasaydım’dandır”!..
Bir ağaç olmalıyım ben!..
İnsan değil ağaç kurtarır beni!..
Zorluyorum zorluyorum, insandan ilerim yok!..”
Ve insanlığın karşısında o kadar azım ki!..
Daha iki gün önce İran’da, başörtüsü yüzünden bir kadın işkenceyle öldürüldü, Mahsa Amini. Bu nasıl ağır bir yük böyle, ne kadar kısa insanlık ellerim!..
Bir ağaç olmalıyım ben!..
İnsan değil ağaç olmak kurtarır beni!..
