Bir iki gün önce Mut Hükümet Konağına uğradım. Bir baktım Milli Eğitim Müdürlüğü bomboş, taşınmış, hem de Kale içindeki o güzelim tarihi, kültürel taş yapıya, eski Mut Ortaokuluna!..
Nicemizin büyük anıları var o tarihi yapıda. Zaman zaman kimi sınıf arkadaşları buluşarak özlem giderirler burada. On üç yıl önce bizim sınıfımız da buluşmuştu; kırk bir yıl sonra, otuz kadar arkadaşla, beş altı öğretmenle, yurdun değişik yerlerinden gelerek… Ne büyük bir özlem, ne büyük bir coşkuydu o.
Siz olun da üzülmeyin şimdi…
Oysa orası yıllar önce müze olarak yenilenmişti. (restore edilmişti)
Birkaç yıl önce Kaymakamlıkta bir toplantı yapmıştık. Toplantıda o dönemin Kaymakamı, Belediye Başkan Vekili, Mersin Üniversitesinden bir iki yetkili, kültür sanat adına birkaç kişi vardı, ben de Mut Çıtlık adına çağrılmıştım. Orada söylenen aynen şöyleydi:
“Taş binada şu anda Sağlık Meslek Lisesi var, ona yeni bir okul yapılıyor, taşınınca orası Mut Müzesi olacak. Bu da yaklaşık bir yıl sürer.”
Hepimizin ortak düşüncesi bu oldu orada. Ve de bir beklenti içine girdik haklı olarak.
Aradan birkaç yıl geçti ama bir gelişme olmadı. Bu eğitim döneminin başında ise Sağlık Meslek Lisesi başka bir okulun bünyesine taşındı ve orası boşaldı.
Herkes bilir ki orası tartışmasız en çok müzeye, ya da kültür sanata yakışır. Yukarıda anlattığım karar da bu yöndeydi zaten.
Ne yazık ki İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü taşınmış buraya!
Ne diyeyim, sanki müzeye, kültür sanata gereksinimi yok Mut’un, Mut halkının.
Üzüldüm…
Artık bir kentin çağdaşlığı o kentin müze sayısıyla, kültür sanatıyla ve kültür sanat kurumlarıyla ölçülüyor. Bir kenti pırıl pırıl ışıklandırabilirsiniz, geniş geniş caddeler açabilir, dev yapılar yapabilirsiniz, ama o kentte bir tek bile müze yoksa, kültür sanat yoksa, yarımsa, o kent yarım bir kerttir, inanın ki öyledir.
Oysa Milli Eğitimin yeri yurdu vardı, Hükümet Konağının bir buçuk katı onundu, yeri yurdu olmayansa müzeydi, kültür sanattı. Kültür müzemiz olmadığı için kültür varlıklarımız bir bir ve de hızla kaybolup gidiyor. Çok acı.
Burayı var olan birine vermek çok kolay, ama burada, tam da buraya yakışır yok olan bir temel güzeli/değeri yaratmak çok zor geldi hepimize, hepimize…
Üzüldüm, üzgünüm, yaralıyım…
Taş vurmayın bana, taş vurduk Taş Yapıya…
