Derginin her sayısında bir köy tanıtıyoruz ya, sıra Barabanlı köyünde. Beş on köylü toplandık, ben sordum onlar söyledi, ben sordum onlar söyledi. Toplu fotoğraflar çektikten sonra sıra geldi köyün fotoğrafını çekmeye. Uygun bir yer bulamadık. “Minareden çek Hocam” dedi birisi. Olur mu olur!
İmamı buldum öce. Kapısı açıldı, ışığı yakıldı minarenin.
İnanın ki çok zorlandım. Benim yaşlarında birisinin yapacağı iş değil bu.
Sonra bir arkadaşa anlattım olayı. Dedi ki bana, “Ya senin fotoğrafını da birisi çekseydi, minareye çıkmış ezan okuyordu deseydi!..”
Aynı sorunu bir de Güzelköy’de yaşadım. Orada çok daha zorlandım. Ama ne sevindim ki başıma bir iş gelmedi. Çünkü ışık yoktu orada. Karanlıkta indim çıktım, el yordamıyla. Dayanılmaz bir durumdu bu da. Boğulacaktım neredeyse. “Akıl mıydı aşk mıydı?” Bunu düşündüm bir süre.
+++
Derginin her sayısında bir Mutluyla söyleşi yapıyoruz ya, sıra ondaydı…
Derken dergi çıktı. Birkaç dergi verdim kendisine. Birkaç daha istedi, onu da verdim, “Mut dışında bir oğlum var ona da göndereceğim” diyerek bir dergi daha istedi, bir dergi daha verdim. Arkasından da ekledim, “Oğlun dergiye abone olsun, düzenli de okusun” dedim. “Kaç lira?” dedi, “50 lira” dedim. 50 lira vererek oğlunu abone etti.
Kendisi alacak yeni dergiyi, dediği bir yere bıraktım. Almaya varınca bir bakar yeni dergide kendisi yok, “Hani yeni dergide ben yokum!” diyerek tepki gösterir ve dergiyi almaz.
Yine de ben, “Yanlış birisiyle söyleşi yaptığımı” düşünmedim hiç, asla.
+++
Mut içinde araçla dergi götürmem gereken bir abonemiz var…
Dergisini götürdüm. Aboneliği bitmişti:
“Aboneliğiniz bitti.”
“Ne kadar?”
“25 lira.”
“Üzerimde hiç nakit yok, gelecek sefer vereyim.”
“Tamam.”
Üç ay sonra yine yanındayım:
“Aboneliğinizi yenileyecektik.”
“200 lira var, bozabilir misiniz?”
Bozamadım 200 lirayı, yine kaldı bizim abonelik.
Üç ay sonra yine aynı evdeyim, verdim dergiyi:
“Aboneliği yenileyecektik.”
“Bir saniye, hemen geliyorum.”
Bir dakika içinde geldi. Üç tane on lira uzattı:
“Siz bana 5 lira verir misiniz?!”
Verdim.
